Ik durf mij soms arglistig
neervlijen in de leemte
tussen luistere stilte
en melancholie.
Niet uit gelonk naar
lanterfanter maar
uit lome
gelukzaligheid.
Wimpers krullen
langer dan tenen
om walvistranen
heen,
daar waar
wijsheden
wispelturig zijn
van wezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten