Hand, schouder, tik.

Amper merkbaar. Neus, knie, tik. Het doet bij haar dienst als een erkentelijk schouderklopje, een oprechte dank je wel. Hoe vaak deel jij er één uit aan degene die iets voor je doet? Ook al vervult die persoon gewoon zijn taak. Misschien ontbrak het hem of haar vandaag echter aan goesting of werd diens gemoed bezwaard door persoonlijke perikelen. En toch, om jou terwille te zijn, kwam hij of zij je tegemoet. Het is nochtans simpel. Hand, schouder, tik.

Zoals je liefste elke week zonder mopperen de stinkende, logge vuilniszakken naar buiten draagt. Of de kassierster je bij elk bezoek een gratis glimlach bezorgt. De onthaalmoeder die jouw kindje zomaar over z’n bol aait. Hand, schouder, tik. Het zou de goesting kunnen ontketenen of besoignes tijdelijk doen vergeten.

Zo krijg ik elke dag een dankjewel van mijn trouwe vriendin wanneer ik haar brokjes in de kom strooi of haar drinkwater bijvul. Zomaar. Zelfs al doe ik gewoon mijn plicht. Neus, knie, tik. Het erge is dat het mij eerst niet eens opviel. Dat ik zo’n mooi gebaar niet eens in dank afnam.

Dat doe ik vanaf nu dus wel en ik deel ze zelf ook uit. Ik zou namelijk niet willen dat mijn man het vuilnis laat staan, dat de kassierster fronsrimpels krijgt of de onthaalmoeder mijn kindje pest.

Wie mij een plezier doet, weet wat te verwachten. Neus, knie, tik. Of hand, schouder, tik. Kies er maar één uit.