Wie houdt van akoestische piano, ritmische en eigenzinnige melodieën die tot je eigen verbazing dusdanig blijven hangen dat je ze loopt te neurieën op straat, moet zeker eens naar Frida Hyvönen beginnen luisteren.
Inderdaad, wederom heeft een Scandinavische schone me met haar singer/songwritertalenten kunnen magnetiseren. Het is geen toeval dat ook deze muzikale ontdekking weer een Zweedse artieste blijkt, met overigens Finse grootouders, en het etiket van Indie en Lo-Fi opgeplakt krijgt. Dit begint het leidmotief van mijn muzikale geaardheid te worden.
Haar doorbraakhit 'I drive my friend' is een mooie résumé van haar capaciteiten. Net als de leadsinger van Lykke Li, is ze in het bezit van een uniek stemgeluid, alleen galmt haar timbre warmer en rijper door de luidspreker. De Zweedse sirenes hebben wel hun gevoel voor meeslepende deuntjes en interessante songteksten gemeen. De prachtige vertolking van de cover 'Drive' van REM is niet terug te vinden op haar eigen albums maar op een verzamelplaat als tribuut aan laatstgenoemde, de intimistische sfeer benadrukt haar zangkwaliteiten en haar perfect daarop afgestelde pianospel.
Haar virtuoze vingers en toonvaste stembanden maken van haar een geweldige life performer, iets wat je van de huidige voorgekauwde prefabzangers niet meer kan voorwenden. Getuige hiervan een amusante improvisatie met twee bevriende artiesten in de kleedkamer voor een optreden wanneer ze a capella en harmonieus het liedje 'Birds' ten beste geven. I rest my case.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten