Oker

Het volledige verhaal kan u vanaf nu op simpel verzoek via mail ontvangen. 

[...]

Er hing die dag nasmeulende compostgeur in de lucht, dat was gebruikelijk zo vroeg op de ochtend. Ondanks het uur gaven de straatstenen reeds veelbelovende warmte af, ze gloeiden nog na van de opmerkelijk hoge temperaturen de laatste dagen. In de tram stonden de passagiers afgemat en broeierig voor zich uit te staren. Ik liet me meedeinen met de dansende schijf in het midden van de hermelijntram. Toen we onder de grond verdwenen knipte de conducteur plots een kil licht aan dat niet lang zou standhouden. Ik keek rond en begon het aantal passagiers te tellen maar werd afgeleid door de flikkerende lampjes.
Er ontstond een vreemde, hallucinante sfeer alsof ik in een surrealistische filmsequentie verzeild was geraakt die meestal voorafging aan de komst van één of ander duister personnage. En toen ging het licht uit. Een paar seconden. Ik voelde iemand tegen me aanbotsen en dan weer verontschuldigend wegschuifelen. Niemand panikeerde echt maar je voelde de spanning wel stijgen. Na een poosje ging het licht terug aan. Dat was het moment dat we aan het volgende perron stopten en jij opstapte. Je ging recht tegenover mij staan op de draaischijf en greep niet naar een stang of een andere houvast. Ik vroeg me af hoe lang je dat zonder omvallen zou gaan uithouden. Maar je was een volleerd danseres op een gewillig podium en het scheen je niet te kunnen schelen dat ik je schaamteloos aanstaarde. Jij staarde trouwens gewoon terug. Het vuur stond me op de wangen.  Ik geloof dat ik er wel heel gek uitzag, aangeschoten of gedrogeerd.
Je leek te vergeten dat er andere passagiers meereden en dat het waarschijnlijk opviel dat wij elkaar heel die tijd onafgebroken aankeken. Ik vergat hen ook. Je lichaam was een kathedraal en ik was de pelgrim die er een kaars wilde ontsteken. De tijd stond stil, de priester aan het stuur reed een geruisloze dienst en in de koorabsis stierven de echo’s weg. Tot de volgende halte opdoemde en je in beweging kwam. Mensen zetten een stap opzij voor jou en in één moeite voor mij, ze wisten eerder dan ikzelf wat ik zou gaan doen.

[...]