Oogkleppen

Soms bekruipt me de surrealistische opwelling om mensen te laten zien wat ik zie. Ik wil de straat en de mensen die haar stenen bewandelen zwart-wit kleuren zodat men opnieuw naar zichzelf en mekaar zou kijken. Echt kijken. Zien dus.
En ik zou inzoomen op kruipertjes die dromerig vooruitgeduwd in hun buggy's hangen en nadien op hun mama's met koopjes in hun ogen en verbetenheid op hun wenkbrauwen. Op de gezichten van de chauffeurs aan het licht zou ik even scherp stellen en dan bij het vertrek op hun draaiende banden waarvan de druppels regenwater spatten op de bruine bekraterde kinderkopjes. Grijze lucht, zwanger van nieuwe druppels, het zou een slotbeeld kunnen zijn. Dat of het gezicht van een oude vrouw die, terwijl ze haar regenkapje van haar gesteven krullenkapsel neemt, naar de hemel kijkt met smekende, dichtgeknepen oogjes. Toe, mijn plix ligt juist zo goed.

Zo vaak wil ik de lens van mijn camera laten opzuigen wat mijn gezichtsveld passeert, zodat ik het zelf niet meer hoef te doen. Dan zie ik te veel en wil ik het delen met anderen, al dat moois waar iedereen zomaar aan voorbij loopt en ook, al dat lelijks waar iedereen even benig voorbij loopt. Dat is nu het verschil, bij mij komt het allemaal even waarneembaar binnen. Mooi of lelijk, geen kleurenfilter, geen sluitertijd, geen lenskapje... alles perforeert mijn netvlies en mijn hersenen blijven registeren. Ik verdrink in beelden. Indrukken die ik wil verwerken in nieuwe vormen, nieuwe sculpturen. Ik wil ze tonen, stukken weggeven, mijn geheugen ledigen. klikken op de knop 'Share'.

In mijn hoofd ben ik regisseur maar niemand hoort mijn aanwijzingen. Iedereen gaat zijn gang, loopt in zijn pas, passeert mij en m'n lens. Soms zou ik twee oogkleppen willen zijn.