Gedonder

(waar gebeurd, ergens in de namiddag van deze mooie lentedag)

“Maakt da ge hier zijt!”
Je zwijgt en je jonge lichaampje verstijft want hij snelt donderend op je af.
“Maakt da ge hier zijn, zeg ik u!” dat zijn stem overslaat is je niet ontgaan.

Je wacht met opgespannen schouders af wat er gaat gebeuren. Hij pakt je hardhandig beet bij je arm, knijpt ferm door en trekt je mee. Ik zie je mond scheeftrekken in een pijnlijke grimas, maar je zwijgt.
“Altijd hetzelfde met u, nooit eens kan het plezant blijven, altijd moet gij onnozel doen.”
Je zwijgt want je weet dat dit het beste is, maar ik zie de angst in je ogen. Je loopt trappelend mee, trachtend de pas bij te houden van zijn lange, kwade benen. Je zoekt houvast aan de vensterbank van een huis dat je passeert.
“Overal afblijven zeg ik u, wat is dat toch met u, onnozelaar!”
Je begint ingehouden te jammeren terwijl je onzeker rondkijkt of er misschien iemand meekijkt. Ik sla mijn ogen neer om je de schaamte te besparen, maar sla ze dan terug op, in een opwelling om je bemoedigend toe te lachen.

Jullie kruisen mijn pad en ik spits mijn oren.
“Ik zal die mevrouw haar hond eens vragen u te bijten, als ge niet luistert.”
Mijn hart klopt in m'n keel, maar dat zie jij niet.
“Laat mijn hond hier buiten,” wil ik brullen.

“Maakt dat ge meekomt, godverdomme!” Je hangt nog steeds aan zijn hand te bengelen, sneller als dit kunnen je benen niet en toch krijg je een paar flinke klappen op je broek. Je snikt gelaten, want protesteren werkt niet, dat weet je.
“Plezant hè. Hebde nu uw goesting? Nooit wilde gij luisteren, altijd onnozel doen.”
Je zwijgt en zwijgt, je hoofd verslagen naar de grond die je voeten zo snel wegstampen als ze maar bij machte zijn.

Ik heb jullie nog achterna geroepen. Dat hij beter kon ophouden want dat je al lang bezig was flink te zijn. Hij keek zelfs om en lachte eens vriendelijk. Even dacht ik een kans te zien om op hem in te kunnen praten. Hem minzaam uit te leggen dat jij een kind bent en dat het gewoon jouw taak is om elke dag een beetje stout te zijn, zodat wij ons van onze taak kunnen kwijten, opvoeden.

En dat je hoort op te houden met donderen als het onweer voorbij is.
Maar ik ben een andere straat ingeslagen, want mijn keel zat dicht en mijn ogen zaten vol. Ik heb mijn hond eens goed vastgepakt, bij gebrek aan jou. Ik hoop zo hard, dat het goedkomt met je. Je bent nog zo jong, ik schat een jaar of 4.